« Een halfuur vóór het moment waarop de verschijning zou moeten plaatsvinden doet het bericht de ronde dat de zienertjes aangekomen zijn. Men brengt de meisjes, die met bloemen getooid zijn, naar de plaats waar de portiek verrijst. Het blijft onophoudelijk regenen, maar niemand wanhoopt. Karren met laatkomers bereiken de baan. Groepen gelovigen knielen neer in de modder. Lucia vraagt hen, beveelt hen zelfs om hun paraplu’s te sluiten. Het bevel wordt doorgegeven en onmiddellijk opgevolgd, zonder verzet » (Avelino de Almeida).
Een andere getuige, Dr. Almeida Garrett beschrijft het gebeuren als volgt : « Het was ongeveer 13.30 uur toen, precies op de plek waar de kinderen stonden, een rookkolom opsteeg. Ze was smal, ijl en blauwachtig van kleur en steeg recht omhoog tot ongeveer twee meter boven de hoofden, waarna ze verdween. Dit verschijnsel, dat perfect met het blote oog te zien was, duurde enkele seconden. Na enige tijd herhaalde het fenomeen zich één seconde lang, en daarna nog een derde keer. Ik was er toen van overtuigd dat de rook veroorzaakt werd door een wierookvat dat iemand heen en weer zwaaide. Nadien heb ik van geloofwaardige personen vernomen dat hetzelfde verschijnsel zich had voorgedaan op de dertiende dag van de vijf voorbije maanden en dat men toen, evenals op 13 oktober, niets verbrand had en geen vuur had gemaakt. »
Hoewel de hemel nochtans « een erg sombere kleur had en vol regenwolken hing, voorbode van overvloedige en langdurige regen » (Garrett), hield het gedurende de tijd van de verschijning plots volledig op met regenen en brak de hemel helemaal open : « De zon was door het dichte wolkendek gedrongen en straalde voluit. » Die bruuske weersverandering verraste alle getuigen : « Het was een regenachtige dag met fijne en onophoudelijke regen. Maar enkele minuten vóór het mirakel hield het op met regenen » (Alfredo da Silva Santos).
Dr. Almeida Garrett beschrijft vervolgens het indrukwekkende moment waarop de aanwezigen met het blote oog de zonneschijf konden bekijken :
« Plots hoorde ik het geroep van duizenden stemmen en zag ik hoe heel de menigte de rug keerde naar de plaats waarnaar tot op dat moment alle blikken in angstige verwachting gericht waren. Iedereen keek nu naar de andere kant, naar de zon. Ook ik keerde me naar het punt dat alle blikken aantrok en ik kon recht in de zon kijken, die geleek op een schijf met een scherp afgetekende rand. Ze glansde zonder de ogen te verwonden… Er was geen verwarring mogelijk met de zon gezien door een mistbank (er was trouwens op dat ogenblik geen mist). De zon in Fatima behield licht en warmte en stond duidelijk en scherp afgetekend aan de hemel. Het meest verbazingwekkende was wel dat men zo lang de blik kon gericht houden op de zonneschijf, in al haar schittering van licht en warmte, zonder pijn aan de ogen te krijgen en zonder beschadiging van het netvlies. »
De journalist van O Seculo schreef het volgende : « De aanwezigen waren toen getuige van een uniek spektakel, een spektakel dat ongelooflijk is voor wie er geen getuige van was. Vanaf de weg kon men zien hoe de reusachtige menigte zich keerde in de richting van de zon, die aan het zenit stond en door geen wolken meer versluierd was. Ze gelijkt op een schijf van mat zilver en het is mogelijk er ongehinderd naar te kijken. Ze verbrandt de ogen niet, ze verblindt niet... » (artikel van 15 oktober 1917). « De mensen konden naar de zon kijken zoals men naar de maan kijkt » (Maria do Carmo).
DE ZONNEDANS EN DE VAL VAN DE ZON
Geen opmerkingen:
Een reactie posten